Innerlijk kind – Terug naar het kind
Hoe komen we nu weer terug naar het spelende kind in ons? Het spelende kind in ons vraagt om aandacht. We reageren nog steeds op de buitenwereld vanuit het kind in ons. Het bange kind, het onbegrepen kind, het boze kind, het verdrietige kind. Er zitten zoveel kinderen in ons. Wanneer we door iets of iemand geraakt worden, staat er veelal zo'n kindje op en even verdwijnt dan de volwassen jij en neemt het kind jouw plaats in.
Wat wil dit kind nu van ons? Dit kind wil geaccepteerd worden om wie hij is. Dat is niet zo moeilijk. Dat willen we toch allemaal? Dit kind in jou wil geaccepteerd worden met zijn pijn, angst, verdriet of boosheid. Oei, dat wordt al wat moeilijker. Volwassenen schamen zich vaak voor hun pijn. De mensen om je heen mogen niet zien dat je verdriet hebt of bang bent. Wanneer je je schaamt voor je pijn, schaam je je dus eigenlijk voor dat kind in jou dat zo graag geaccepteerd wil worden. We accepteren het totaal niet, we duwen dit kind het liefst zo snel mogelijk weer weg. Zo, daar zijn we ook weer vanaf.
Met deze manier schieten we natuurlijk niet zoveel op. In feite stoppen we, om het maar niet te laten zien, zoveel energie in dit kind dat de intensiteit van de emotie steeds groter wordt. Als het kind boos is, wordt het alleen maar bozer. Als het kind verdrietig is, wordt het alleen maar verdrietiger. De kans dat je geraakt wordt en dit kind juist naar boven komt, wordt daardoor ook groter.
Laat dit kind er dus gewoon zijn. Geef het kind in jezelf de ruimte zichzelf te uiten. Het heeft pijn en het wil graag gehoord worden. Er vindt alleen heling plaats wanneer het innerlijk kind de aandacht en acceptatie krijgt die het verdient. De stappen één tot en met zeven zullen teruggelopen moeten worden. Ontdek welk masker je opgezet hebt en ervaar het schuldige kind eronder. Accepteer dit kind en vergeef jezelf dat je dit kind zo tekort gedaan hebt. Ga dan weer een stapje terug en ervaar het boze kind. Laat ook de boosheid eruit. Uit het! Schrijf een brief, vertel het tegen een vriend of vriendin. Geef je boosheid de ruimte. Vergeef jezelf dat je zo boos bent en vergeef je ouders dat ze je niet hebben begrepen.
Kijk dan onder de boosheid. Welke pijn zit eronder en hoe heb je die geuit? Heb je gehuild? Heb je om hulp gevraagd? Vergeef jezelf dat je niet om hulp hebt gevraagd, dat je niet voor jezelf bent opgekomen. Vergeef je ouders dat ze op dat moment niet meer konden geven dan ze je gaven. Ga dan nog een stapje terug en zie het trauma. Wat is er gebeurd? Welke gebeurtenis heeft zich afgespeeld waardoor jij dit masker bent gaan dragen? En zie daaronder het spelende kind dat je diep vanbinnen nog bent. Het spelende kind: los van alle maskers, schilden en aangepast gedrag. Het is allemaal hetzelfde. Het is alleen maar bescherming om de pijn niet te hoeven voelen. Jammer genoeg voelen we niet alleen de pijn. Ook de intensiteit van vreugdevolle momenten wordt door deze beschermingslaag tegengehouden. Het spelende kind in ons kent de intensiteit van echt leven nog. Wat zou het prachtig zijn als we daar weer contact mee konden maken!