Innerlijk kind – Het kind in ons

In onze jeugd hebben wij van alles meegemaakt. Leuke dingen en minder leuke dingen. Sommige van deze ervaringen hebben we niet geheel kunnen verwerken. Deze ervaringen blijven als beelden in ons hoofd zitten. Dat kan om verschillende redenen zijn:

• We waren te jong om te begrijpen wat er gebeurde
• Het trauma was te groot om te kunnen bevatten
• We kenden structurele tekorten met betrekking tot het vervullen van basisbehoeften

 

Een schild

Om als kind deze ervaringen te overleven, hebben we een schild opgebouwd dat als een verdedigingsmechanisme werkt om ons te beschermen. Dit schild zorgt ervoor dat wij niet meer zo erg gekwetst kunnen worden. Het schild zelf is dus een aanpassing van het spelende kind in ons om ons te beschermen tegen alle bedreigingen in het leven. Het kind gaat leven vanuit angst, angst om gekwetst te worden, angst om geen liefde te krijgen, angst om niet te overleven. In wezen zet het een schild voor zijn hart om alle liefde die het in zich voelt, te filteren. Alles wat naar buiten gaat, wordt gefilterd en ook alles wat naar binnen gaat wordt gefilterd.

Dit schild heeft twee functies:

• Het zorgt ervoor dat wij ons aangepast gedragen. Wij passen ons gedrag aan, aan wat wij dachten dat onze ouders van ons verwachten. Dit is niet reëel. Onze ouders hebben van ons gehouden. Natuurlijk wilden zij niet dat wij ons aan gingen passen en daarmee ons authentieke zelf zouden verliezen. Juist om ons te beschermen, dwongen zij ons om aan de waarden en normen van de maatschappij voldoen. Ze waren bang dat er anders niets van ons terecht zou komen. Zij moesten zelf ook aan die waarden en normen voldoen. Zij gaven alleen maar door wat zij zelf geleerd hadden. Ook zij leven vanuit dat verdedigingsschild. Ook zij proberen zichzelf krampachtig te beschermen tegen pijn. Ook zij hebben een kind in hun dat bang is om gekwetst te worden.
• Het schild zorgt ervoor dat nieuwe ervaringen gekleurd binnenkomen, daardoor geven we niet reëel weer wat er feitelijk gebeurt. Dat is de reden dat iedereen een ander versie heeft van eenzelfde gebeurtenis. We geven exact dezelfde informatie op een andere manier weer in ons hoofd. De manier waarop we dat doen, hangt af van het verdedigingsmechanisme dat wij hebben aangenomen.

 

Het verdedigingsmechanisme dat we in onze jeugd hebben opgebouwd, is er nog steeds en wordt met elke confrontatie in ons leven sterker en sterker. We leven ons leven nog steeds vanachter dit schild. Stel je dit schild eens voor als een pingpongbatje. Ons verdedigingsmechanisme is het batje en onze manier van communiceren met de ander is het balletje. Zolang het balletje van schild tot schild wordt geslagen, laten we een ervaring niet binnenkomen. Het balletje blijft dan ook gewoon terugkomen.

Elke keer weer. Het balletje wordt over en weer geslagen. Soms verandert het batje waartegen je slaat. Maar het balletje komt terug! Laten we het schild vallen, dan worden we geraakt. Houden we het schild op, dan leven we maar half en zijn er elke keer weer confrontaties. Wanneer we het schild laten zakken, is er een kans dat het balletje zacht binnenkomt en geen pijn doet. Er is ook een kans dat het balletje een plek raakt die wel pijn doet. We staan voor een moeilijke keus. Je laat je toch niet zomaar raken? De angst die het kind in ons ervaart zorgt ervoor dat we het schild niet laten zakken. Nee, dan sla je liever terug. We slaan liever terug dan de pijn te voelen van het afhankelijke kind in ons. Echter, door het balletje binnen te laten komen, geef je jezelf de kans om de pijn te gaan verwerken die je in je jeugd hebt ondergaan. Je gaat dan beseffen dat de situatie heel anders is nu je volwassen bent, dan de situatie toen je een afhankelijk kind was. Het afhankelijke kind was verbonden met zijn moeder en zijn leven hing van die verbinding af. Het kind leefde in de angst deze verbinding te verliezen. Nu je volwassen bent, heb je je leven in de hand. Toch leven we nog altijd alsof we afhankelijk zijn. Ons oude denkpatroon houdt ons vast in die afhankelijke positie. Hoogstwaarschijnlijk hebben we ook een partner gekozen waarvan we ons afhankelijk hebben gemaakt. Realiseer je dat de angst die je voelt om je schild te laten zakken de angst van het kind is. Nu je volwassen bent is deze angst ongegrond. Je bent niet langer afhankelijk. Van niemand! Er is niemand die jou kan dwingen anders te zijn dan je in werkelijkheid bent. Niemand, behalve jijzelf. Ervaringen uit het verleden hebben ervoor gezorgd dat jij bang bent geworden dat je pijn wordt aangedaan. Het zijn allemaal gedachten, projecties uit het verleden. Laat die angst los. Niemand kan jou nu nog pijn doen. Je doet alleen jezelf pijn. Pijn, omdat jij door oude denkpatronen niet kunt zijn wie je je diep vanbinnen voelt.

Alles wat we meemaken en alles wat we doen, doen we vanachter dit schild. Niet vanuit het vrije, spelende, onbezorgde kind, maar vanuit het kind dat gekwetst is en er alles voor doet om niet nog eens gekwetst te worden. Elke ervaring heeft in ons iets achtergelaten, wat we koste wat koste willen vermijden nog eens te ervaren. Je zou dus kunnen zeggen dat ervaringen ons gemaakt hebben tot wie wij nu zijn.

Die ervaringen zijn in te delen in zeven stappen. Daarover lees je hier meer.