Deelpersoonlijkheden overeenstemmen – Acceptatie

De acceptatie en de coördinatiefase van een deelpersoonlijkheid komen geleidelijk aan tot stand en verlopen hand in hand. Door het proces van coördinatie worden negatieve aspecten van een deelpersoonlijkheid in steeds grotere mate vervangen door positieve aspecten, waardoor deze meer acceptabel wordt. Maar acceptatie is ook op een andere manier belangrijk. Eerst moet men accepteren dat de negatieve aspecten er zijn, voordat men in staat is om ze te veranderen.

Vaak wijzen we een deelpersoonlijkheid, of een of ander deel van onszelf waarvan we niet houden, af omdat we onbewust geloven dat, wanneer we het accepteren, het voor altijd zo zal blijven als het is. In werkelijkheid is precies het tegenovergestelde waar. Als we een deelpersoonlijkheid afwijzen, snijden we haar af van de directe lijn met de energie die zij nodig heeft. Dit schept een blokkade die haar groei belemmert en is er de oorzaak van dat de deelpersoonlijkheid indirect naar energie zoekt door te manipuleren en conflicten te creëren. Dan ontwikkelt zij zich eenzijdig, op een verwrongen manier, in steeds grotere onenigheid met de rest van de persoonlijkheid. We kunnen dan geen gebruik meer maken van haar nuttige kwaliteiten, haar vaardigheden en haar kracht. Maar als we haar geaccepteerd hebben, kunnen we haar werkelijke behoeften ontdekken en die vervullen op een manier die voor ons acceptabel is en waardoor haar positieve kwaliteiten zullen toenemen, terwijl haar negatieve kwaliteiten een meer aangepaste vorm krijgen.

De juiste vervulling van een behoefte van een deelpersoonlijkheid is een van de resultaten van de coördinatie en maakt het voor de deelpersoonlijkheid mogelijk om te groeien en op een harmonieuze manier in relatie te staan met andere deelpersoonlijkheden.

Stel je oordeel uit

Wanneer we voor het eerst nieuwe deelpersoonlijkheden herkennen, kan onze houding tegenover hen -net zoals tegenover mensen- variëren. Dit wordt aldoor bepaald door vele factoren, waarvan de twee belangrijkste onze waarden en ons zelfbeeld zijn. Over het algemeen neigen we er toe een deelpersoonlijkheid te accepteren die we, overeenkomstig ons waardensysteem, als goed en bruikbaar beschouwen en verwerpen we degene die we als slecht, schadelijk of onbruikbaar beoordelen. Over het algemeen worden de deelpersoonlijkheden die overeenkomen met ons zelfbeeld gemakkelijk geaccepteerd en degenen die dat niet doen worden gewoonlijk afgewezen.

Een krachtige techniek, die zowel voor het niet willen accepteren van een deelpersoonlijkheid' als voor de coördinatie bijzonder effectief is, is om te proberen ervan bewust te worden (of in een therapeutische situatie de cliënt helpen zich bewust te worden) van "welk gedeelte van mijzelf verzet zich tegen deze deelpersoonlijkheid?". Dat, wat zich verzet, is steeds een andere deelpersoonlijkheid, vaak precies het tegendeel van de eerste. En omdat men zich er mee identificeert, zelfs al is het onbewust, is het noodzakelijk afstand te nemen van de deelpersoonlijkheid die zich verzet of, juister gezegd, zich ervan te disidentificeren.

Men is dan bevrijd van haar invloed en is in staat de houding van een onbevooroordeelde, objectieve toeschouwer aan te nemen. Als objectieve toeschouwer is men gemakkelijk in staat om zowel de eerste als de zich verzettende deelpersoonlijkheid te accepteren en kan men beginnen beide te coördineren. Dit wordt bereikt door hun behoeften en de wijze waarop ze reageren te gaan begrijpen, en door het vinden van een voor beide acceptabele manier waarop deze behoeften bevredigd kunnen worden en de interactie harmonisch en constructiever gemaakt kan worden. Zoals al eerder gezegd, is er een tegengestelde en aanvullende techniek, namelijk: om de deelpersoonlijkheid die men heeft verworpen te "worden". Deze tijdelijke identificatie veroorzaakt een onmiddellijk ervaren bewustwording van het bestaan van de deelpersoonlijkheid, die op haar beurt kan leiden tot een mededogend begrijpen van zijn behoeften en de reden voor haar gedrag en vervolgens naar de acceptatie van hem. Met deze techniek kan men een conflict tussen twee deelpersoonlijkheden behandelen door zich afwisselend eerst met de een en dan met de ander te identificeren en een dialoog tussen deze twee tot stand te brengen en ieders positie en behoefte uit te drukken.

Identificatie met een deelpersoonlijkheid veroorzaakt een sterke emotionele betrokkenheid en vaak -zeker in het begin- een egocentrische (hoewel niet noodzakelijk een egoïstische) houding, maar later treedt de objectieve toeschouwer op als raadgever, verzoener en bemiddelaar in het conflict, terwijl hij niet meer emotioneel betrokken raakt bij wat er gebeurt en vermijdt partij te kiezen of zijn eigen behoeften mee te laten spelen.