Er valt een traan op mijn broodje carpaccio. Na de dood van mijn vader heb ik mijn leven vrij snel weer opgepakt. Ik weet ook dat mijn vader dat zou willen. ‘Wees realistisch Es, ik kom niet meer terug’, zou hij gezegd hebben. Vandaag vliegt het mij aan. Het besef dat hij er echt niet meer is.
Ik heb afgesproken met een vriend. Lunchtijd, In een Rotterdamse wijnbar praten we over emoties. Het leven. Werk. En over ‘in je eigen systeem blijven’. Van mijn fysio krijg ik ook constant die boodschap mee. “Esther, laat je niet uit je systeem halen. Je bent goed op weg. Mensen om je heen blijven je triggeren op punten waar je nog iets mee moet.” Ik merk weer dat ik dingen ga invullen, dat ik me soms uit de tent laat lokken, dat ik fel reageer wanneer iemand iets zegt over burn-out, rouw of werkloosheid. Maar bovenal dat ik het lastig vind wanneer iemand geen emotie toont.
‘Je hebt hartstikke veel geleerd de afgelopen jaren’, zegt mijn vriend. ‘Kijk eens waar je vandaan kwam en waar je nu staat. Oprecht, vrouwelijk en kwetsbaar. Handel vanuit jezelf en niet vanuit die ander. We filosoferen verder over NLP en zintuigelijke scherpzinnigheid. “Niet invullen”, zegt hij. “Wie weet heeft die ander ook een muur om zichzelf heen gebouwd, omdat hij gekwetst is. Je weet niet wat er van binnen schuil gaat. Je kunt alleen maar de buitenkant observeren. Ik praat over mijn vader. Honderduit. Hoe lief hij was. Wat hij me heeft geleerd. Maar ook dat ik het lastig vind om te merken dat mensen om mij heen anders met rouw omgaan. Dat je probeert verbinding te zoeken, maar dat dat soms ook even niet lukt, omdat iedereen in een andere fase zit of anders met emoties omgaat.
’s Avonds in bed denk ik terug aan de helende reis, aan mijn yogalessen, aan de kerk. De stilte. Het is goed om vandaag te huilen. Om emoties aan mijn betrouwbare vriend te laten zien. ‘Es, blijf doorgaan op het pad dat je ingeslagen bent. Je hoeft aan niemand, niemand iets te verantwoorden en blijf alsjeblieft jezelf. Graag met een dosis emotie en kwetsbaarheid.” En vlak voor ik in slaap val besef ik weer hoe belangrijk het is om in je eigen systeem te blijven. Geloof te houden in wat je doet en waar je voor staat. Je eigen koers te varen.
Er valt een traan op mijn kussen…
