Ik wring me vaak in allerlei bochten. En in dit geval niet figuurlijk, maar letterlijk. Vooral als ik naar de wc moet op onbekende plekken. Dan stel ik het zo lang mogelijk uit. En waarom ken ik juist veel mensen die drie hoog of hoger wonen? Het woord lift vermijd ik namelijk heel graag. Tja, ik heb een fobie. Het hoge woord is eruit. Ik heb gewoon een hele irritante fobie voor kleine ruimtes.
HEEL?
Het herkennen en erkennen van mijn probleem is een. Als ik nu nog kan leren er expressie aan te geven en het dan los te laten, dan vormen de eerste letters bij elkaar het woord HEEL. En daar wil ik graag naartoe. Ik wil er HEEEEEL graag vanaf, want ik wil weer ongestoord overal kunnen plassen en met een gerust hart een lift in kunnen stappen.
Genant moment
In vliegtuigen, bioscopen, restaurants, festivals, noem maar op, voel ik me al ongemakkelijk als ik voel dat ik moet plassen. Dan check ik of het slot makkelijk open en dicht gaat, of er ruimte boven het toilet is en anders mobiliseer ik een dame om voor de deur te gaan staan. Het kost best veel energie om zo met toiletteren bezig te zijn. Even rustig plassen zit er voor mij niet in. Ik sta binnen 30 seconden weer buiten, want het idee dat er iemand binnen komt is heel gênant. En ook een keer gebeurd….’Hallo, ik ben Esther, 39 jaar en durf de deur niet dicht te doen. Dat moet toch anders kunnen….
Het begon in mijn studententijd. Ik had een bijbaan in de Bijenkorf en moest nodig plassen. Hup, deur op slot en toen kreeg ik ‘m niet meer open. Dikken betonnen muren kwamen op me af. Rode vlekken in m’n nek. Ik bleef proberen en mensen aan de andere kant bleven me aanmoedigen. Met een grote schreeuw en alle kracht op de klink kreeg ik uiteindelijk de deur open. M’n volgende trauma was ontstaan.
Duitse taferelen in Weense lift
Mijn tweede vervelende ervaring had ik zeven jaar geleden met mijn vader in Wenen. “Kom op Es, ga een keer met mij in die lift.” Nadat hij het een paar keer had gevraagd dacht ik; Es, stel je niet aan, er gebeurt niks. Dus ik stapte een ienieminie zelfverzekerd in de lift. Kggggggggg. “Eeeeh pap, dit is best een raar geluid, toch?” En ja hoor, had ik mezelf net overtuigd dat er niks kon gebeuren, bleef hij hangen. Ik was van plan hard te gaan gillen tot ik mijn Duitse medeliftreiziger in de gaten kreeg. Rode vlekken en paniekerig drukkend op allerlei knoppen. De man zoog alle aandacht naar zich toe en voor ik het wist deed de lift het weer en kon ik uitstappen. Maar mijn gevoel had er niet echt een positieve oppepper van gekregen. Eigenlijk bevestigde het nog meer wat er mis kon gaan.
Maar weet je, dat ik een fobie heb is tot daaraan toe, maar dat ik het overbreng op mijn dochter voelt echt niet goed. Naast mijn angst heb ik dus ook nog een schuldgevoel. Mijn mooie jonge dochter moet als een vrije geest kunnen opgroeien en geen nare angsten van mij meekrijgen. Ze gaat zelf al van alles meemaken. Dus ik moet voor eens en altijd afrekenen met mijn fobie.
Herkaderen en accepteren
Met mijn NLP buddygroep besprak ik dit onderwerp en deden we een kleine oefening om de situatie te herkaderen (er anders naar te kijken en mee om te gaan). Bij NLP leer je namelijk om naar je angst toe te gaan. Er niet van weg te lopen. Want het liefste willen we helemaal niet naar onze pijn en dat nare gevoel toe. Maar om een situatie opnieuw te beleven kun je er ook een ander gevoel aan geven. Je kunt het probleem oplossen door te accepteren wat zich aandient. Gelukkig maar!
Wat lijkt het me heerlijk om op een dag op grote hoogte in het vliegtuig te plassen of om in de lift van een wolkenkrabber te stappen. Maar misschien kan ik eerst wat kleiner beginnen 😉
